ELLİ YILLIK HESAP

Tam elli yıldır bu anı bekliyordum .Aradığım adam, döviz bürosunda euro bozduruyordu. Heyecanla bankonun öbür tarafına geçtim.Benim panik yaptığımı gören güvenlik görevlisi adamla benim aramda pozisyon aldı. Anadoluda aynı şehirde yaşıyorduk , tanışmıyorduk ama üç beş yılda bir görüyordum yani, yaşlanırken fiziksel değişimlerine tanık oluyordum. Gördüğümde hep yanına varmak istiyordum. Fakat ortam müsait olmuyordu. Sonunda fırsatı yakaladım. Döviz bozdurma işi bitince; “Beyefendi size bir çorap alabilir miyim?” dedim. Bön bön suratıma baktı. Duymadı mı, anlayamadı mı bilemedim. Tekrar ettim. Niçin ne alaka dedi. Kabul ederseniz açıklayacağım deyince, kabul dedi. Yan mağazada kaliteli çoraplar satılıyordu. Güvenliğe söyledim bir düzine getirdi. Bak dedim bu çorap hikayesini anlatayım deyince , bütün personel ve müşteriler pür dikkat beni dinlemeye başladılar.Ben ilkokul dörde giderken yaz tatilinde ayakkabı boyacılığı yapardım. Hamdi’nin kahvesinin bahçesinde siz domino oynuyordunuz. Bende ayakkabınızı boyuyordum. Fırçanın tahta tarafını sandığa vurup dıgıdık dıgıdık ses çıkartmak, ayak değiştir anlamına gelirdi. Vita yağları revaçta idi , yuvarlak mavi plastik kapağını ikiye bölüp ayakkabının kenarına şıkıştırıp çoraba boya bulaşmasını önledirdik. İşte sizin ayakkabınızı boyarken o plastik yoktu zaten bende acemiydim, çorabınız boya oldu.Bu durumda müşterilerin tepkisi sert olur para vermezler , ısrar edince de tokatı patlatırlardı. Sizdende böyle bir tepki bekledim . Beyaz çorabınız artık boyalıydı.Bir çorabınıza baktınız , bir bana şimdi olduğu gibi göz , göze geldik gülümsediniz ve paramı verdiniz .Adam bir şey demedi duygulandı ben ona sarıldım o bana… Ortamdakiler dona kaldı. İşin garibi bir düzine çorabın içinde hiç beyaz yoktu.