DEĞER MİYDİ?

Ölümlü, fani dünyada , her şey fani, hiç bir an, sevinç, sıkıntı  kalıcı değil ken; sonsuza dek baki kalacakmış gibi  bu âleme dört elle sarılmak, yaşamak için hiç bir değer yargısı tanımamak, her şeyi mübah görmek, sadist, bencil, tamahkar olmak ; yani ahmak olmak; beyhude bir çırpınıştır.

Yaz yağmuru gibi, kısa süreli sevinçli, mutlu anlar varsa da çoğunlukla telaş, sıkıntı, kaygı, korku, hastalık, yakınlarını kaybetmenin acısı ile devam edip biten bir hayat gerçeği vardır.

 Zaman zaman düğünler, eğlenceler, tatiller, kazançlar  olmakla beraber; sınırlı ömrümüzün çoğu  hastane, mezarlık, karakol, adliyelerde, kiminin hayatı da yatağa bağlı olarak evlerde geçmektedir.

Her gün merkezi sisteme bağlı minarelerden sürekli salâlar okunuyor. Ölenler arasında yaşlı, orta yaşlı, genç ayrımı yapmadan her yaştan giden yolcular bulunmaktadır.

Müezzinin her bir ilanından sonra ya bir akrabanız, ya arkadaşınız ya da tanıdığınız bir ölüm ilanı duyuyorsunuz.

Gelecek salâda  adaylardan biri de biziz. Bu gerçeği asla unutmamak gerekir.

Hiç ölmeyecekmiş gibi, her bir değeri çiğneyen, mal -mülk, makam hırsı ile çabalayan, eline geçen imkânlarla burnu havada, kibirli  bir şekilde ömrünü harcayan kişi de; ilk okunacak salânın yolcu adayıdır.

O halde, bu kısa dünya hayatını insanca, yaratılışa uygun, Yaratan’ın istediği şekilde yaşamak, hesap günü, hesap yerine kazançlı bir şekilde gitmek ve o gün gülenlerden olmak ana hedef olmalıdır.

Bundan ötesi beyhude, boşuna,  pişmanlık doğuracak bir yaşam biçimi olacaktır.

O halde, bu dünya hayatının sonunda kârlı çıkma gayreti içerisinde olmak lazım.

Dünyada eli kolu boş , sünepe bir hayat tarzı da istenmiyor. Bu dünyada helalinden çalışmak, adaletli davrandığınız idare ve makamlarda bulunmak, kazanmak  yasaklanmış değil; tam tersine bunları yapmamız ve  bu sayede cenneti kazanmamız istenmektedir.

Aksi taktirde, bir hiç uğruna, zararlı çıkmamak ve hepsi bir hiçmiş meğer pişmanlığını duymamak, değer miydi dememek için; yeniden bir resetlenmeye ve formata ihtiyaç vardır.

Hem de şimdi, vakit varken!