MATERYALİST, DİNSİZ AÇIDAN BAKINCA; İNSAN

 Doğumdan itibaren bir kısmı, ilelebet kalıcı hastalıklarla dünyaya merhaba diyor!
 Kimisi normal, bir kısmı kısmi, diğer bir kesim de hayat boyu kalıcı hastalık ve sıkıntılarla dünyaya geliyorlar.
 Hele hele, daha doğumla beraber , ölene kadar çekeceği bir hastalıkla dünyaya  gelen ; mesela lösemi hastası olan bir çocuk, hayatını maskeyle geçirmek zorundadır.
 Akranları koşup top oynarken, çikolata, dondurma yerken, güzel okullarda okurken; bu çocuğun saçları dökük, ağzı  burnu kapalı bir şekilde, sürekli iğne ilaç alarak hastane köşelerinde hayat sürmesini nasıl izah edeceksiniz?
 Sabahlara kadar müzmin bir hastalıktan gözlerine bir gram uyku gelmeyenlere ne diyeceksiniz?
 Yaşlı, bakacak kimsesi olmayan veya evlatları bakmayan yaşlı hastalara ne demeli!
 Elbette devlet bakıyor ama, bir yere kadar.
 Gözlerinizin önünde feryat figan eden , acılarla kıvranan , sizden medet uman, ağrısı dinmeyen, ilaçlara cevap alamayınca  huysuzlaşan, agresifleşen , yakınlarına da huzursuzluk yaşatan yaşlı hastaları napacaksınız?
 Materyalist, dinsiz düşünce bu duruma ne diyor acaba? Sizin doğanız neden bu kadar acımasız, gaddar? Siz zevk, sefa içinde hayat sürerken, bu acıklı durumlar sizi ne kadar ilgilendiriyor, dertlendiriyor?
 Yoksa hayvanlar alemindeki doğal seleksiyon gibi, zayıfın, güçsüzün, altta kalanın canı çıksın mı diyorsunuz?
 Biz ne diyoruz? 
  Öncelikle, her türlü tedavi edildikten, ilaçlar alındıktan, gerekli tüm çareler arandıktan sonra çaresiz kalırsak; yüce Yaratıcı’ya sığınır, çare ararız. 
Çünkü O bizim Mevlamız, tek dostumuzdur.
 Her şeyi gören, bilen, en yakın olan Allah’ın taktirine razı olur, O’ndan gelene tevekkül ederiz.
 Her şeyi  O bilir, hakikat O’nun ilmindedir.
Bize göre ağır, dayanılmaz bir işkence gibi görünen bu durum, Yaratıcı yanında bir mükâfat, ebedi mutluluk sebebidir.
Onun için isyan etmeyiz ve  sabrederiz.
Mevla görelim neyler; Neylerse güzel eyler.