OYSA YARIŞ; İLERLERKEN OLUR!

Köyden Kasabaya; okula yaya olarak gruplar hâlinde giderdik. Yaşlarımız en fazla  on üç, on dörttü.

Araba bulmak zordu , olsa bile binmek için para yoktu.

Kamyon, traktör geçer, koşarak bir şekilde binerdik. Bir arkadaş bizim gibi kabiliyetli değildi ve binemezdi.

Hareket eden aracın arkasında, kendisinden önce binmeye çalışanı çeker düşürürdü. Boyum küçük olduğu için genelde en son binen ben olduğum için çekilen ben olurdum.

Çünkü kış günü, arkadaş yalnız gidemezdi, korkardı; o yüzden yanında bir arkadaş olsun isterdi.

Bu arkadaşın bizim gruba dahil olması hataydı! Çünkü birini engelliyordu.

 Oysa ben evime erken gitsem dinleneceğim, uyuyacağım, ders çalışacağım; benim hakkımı gasp etmiş oluyordu.

Her alanda buna benzer durumu görmek mümkündür.

Başarıda yarış yerine, engellemede yarışı görüyoruz.

 Kulvarda koşan rakibi geçmek yerine, çaktırmadan çelme takmak , geri çekmek şeklinde mücadele oluyor.

Bir başkasının başarısı karşısında sevinebilen erdemli kişileri bulmak çok zor maalesef.

Aferin, bravo, tebrik ederim, ne güzel ! Başarınla insanlık adına gurur diyorum diyebilecek kaç kişi var?

Olması gereken; böyle tavırlar sergileyebilmektir.

 Bunları taktir ediyorum, ben daha iyisini yapacağım diyerek hareket edebilen faziletli, erdemli bir rekabet değerlidir.

 Mücadelesini başarı üzerine kurmaktan aciz insanların yapacağı en iyi iş; engelleme, karalama, hakaret, olumsuzluk tablosu çizmektir.

 Bu ruh hâli kıskançlıkla kaplanınca, hasta bir kişilik ortaya çıkıyor; çok da tehlikeli….