MERYEM’İN GÖZ YAŞLARI

Bir insanın öz vatanını sebepsiz yere bırakıp yabancılaşması mümkün müdür? Sebepsiz yere kendi evinden uzaklaşması sürgün edilmesi mümkün müdür?

Bu ve benzeri soruları  kendi zihin dünyasında soran sessiz dünyanın sesi olmaya çalışan küçük bir kızdı Meryem. Tıpkı diğer akranları gibi  barıştan yana olan, yaşamak için de hayaller kuran.

Meryem, hikayesini anlatmaya henüz yeni başlıyor. Buyurun hep beraber onun dilinden dinleyelim. Her insan bir hikaye değil midir?

“Küçükken göz doktoru olmayı hayal eden bir çocuktum ve okul birincisiydim. Notlarım hep  yüksekti. Büyüdüm ve savaş başladı? Kahrolası savaşla birlikte evsizlik, kayıp ve düzensizlik dönemi  başladı. Evden çıkmak benim için bir kabusa dönüştü. Geri dönüp dönmeyeceğimizi  bilmiyorduk. Günlük işlerini ödevlerini nasıl yapacağını düşünen bir çocukken ailesinden ilk önce kimin kaybedeceğini düşünen bir çocuğa dönmüştüm.

Her şey benim için korkutucu olmaya başlamıştı.  Nereye gideceğimizi bilmiyorduk ama babamın düşünceleri bambaşkaydı.  Her ne olursa olsun evimizden asla çıkmayacağını söylerdi.  O dönemde babamın büyük rolü vardı.  Mesela bombalar etrafımıza saçılmaya başlayınca babam bizi bir odaya toplardı  Korkmayın ben burdayım der gibi oturup hikaye anlatırdı. Babamızın umut dolu hikayeleri bize güç verirdi.Ama o da bir yere kadardı.

Evet, büyüdüm. O günlerin üzerinden 13 yıl geçti. O sesler hala kulaklarımda. Uçak sesleri bana hala korkutucu geliyor”.

Meryem duygusal bir kız. Göz yaşları bazen görünsede çoğu kez içten içe akıtıyor.  Bu ağlamalar ne ilk ne de son olacak. Duamız ve temennimiz hiç olmaması.

Akan göz yaşları her ne kadar Meryem’in olsa da asıl bizi üzen müslümanların sessizliği, çaresizliği.

Meryem nereli mi? Ne fark eder. Ha Suriyeli ha Filistinli .Afganlı da olsa Bosnalı da  olsa akan göz yaşları bir değil mi?

Duam: Firavun ‘un Kızıldeniz sularında boğulduğu gibi yeryüzünün   tüm müstekbir ve zalimlerinin de masum çocukların akan göz yaşında boğulmaları.

Selam ve dua ile…