BOYNU ÖNE EĞİK SİNSİ İT!

 12-13 yaşlarında kazaya okula, bir kaç arkadaş yaya olarak giderdik.

 Köyün çıkışında dişi bir köpek, kafası öne eğik yiyecek bir şeyler arardı.

Bize ne bakar,  ne havlar, ne de ilgi duyardı. Yanından geçer giderdik.

Biraz ileride, bir haf sesiyle köpeğin bacağımıza temas ettiğini hissederdik. Korkuyla bağırıp uzaklaştırırdık.

 Nasıl olsa ısırmadı diyerek soğuk karlı havada yürümeye devam ederdik.

İlk başta soğuk hava ve olayın sıcaklığı, şoku ile ısırık acısını hissetmezdik.

Biraz sonra bacakta ağrı ve ılık kanın aktığını hissedersin.

 Çoğunu ailemize demezdik, acıyı çekerdik, kuduz konusu da aklımıza gelmezdi.

 Daha beride coli dediğimiz küçük köpek de vardı; bizi görür görmez başlardı havlamaya.

Önceden, elimize taş ve sopa alır, hazırlıklı ve dikkatli olurduk.

 Açık düşmandan, ses çıkaran tehlikeden korkma! Çünkü tehlikeyi biliyor ve tedbirini ona göre alıyorsun.

 Kafası öne eğik, sessiz ve ilgisizmiş gibi görünen,  asıl darbeyi arkadan vuran, darbeyi vurana kadar sesini çıkarmayan ite düşmana karşı çok dikkatli olmalıyız.

 En büyük hatamız; daha önce arkadaşların başına gelen bu ısırılma olayını dikkate almamış, ihmalkâr davranmamız  ve unutmamız olmuştur.

 Oysa düşman uyumuyor ve fırsat kolluyordu.

 Bir diğer önemli hata; bir gün bu itin bizleri de ısıracağına inanmamış olmamızdı.

 Dikkatli olmak, tedbir almak, aşırı rahatlık içinde olmamak, sinsiliği sezmek, gerektiği kadar şüpheci olmak en akıllı iştir.