BİR EVDEN BİR KURBAN YETER!

 Hz. Ömer (Allah O’ndan razı olsun) camide bir köle tarafından hançerle yaralanır, evinde tedavi altına alınır.

 Yaklaşık on buçuk sene hilafet makamında bulunur.

 Ölmeden önce, yerine oğlu Abdullah’ın gelmesini ister sahabenin ileri gelenleri.

Fakat Hz. Ömer ” Bir evden bir kurban yeter” diyerek karşı çıkar ve oğluna izin vermez.

 Bir şura kurulmasını, onların halife seçimi ile ilgili karar almasını söyler. Bu istişare heyetine amcasının torunu, aynı zamanda kayın biraderi olan alim, Said ibni Zeyd’in de  katılmasını isterler; Ömer buna da izin vermez.

Özellikle Abbasi halifelerinden Me’mun ve Mu’tasım döneminde istedikleri fetvaları vermeyen, teklif ettikleri görevleri kabul etmeyen; yani zulme boyun eğmeyen alimler hapislere atılmış, işkence görmüş, hatta zehirlenerek şehit edilmişlerdir.

 Bunlardan Hadis Alimi Ahmed b. Hanbel ve fıkıh âlimi Ebu Hanife ilk akla gelenlerdir.

Hz.Ömer sorumluluktan kaçmıyordu aslında.  Her hangi bir yanlışlık, bir uygulama, bir karar verme sonucunda bir haksızlık yapmaktan, bir kulun hakkına girmekten, yanlışlıkla bir olumsuz olaya sebep olmaktan korkuyordu.

Bu yüzden bu ağır sorumluluğun yakınlarına verilmesini istemiyordu.

Yine âlimler, zulme alet olmamak, otoritenin yanlış emrine girmemek, yanlışlara ortak olmamak için , Allah korkusu ile; verilen görevleri canları pahasına kabul etmiyorlardı.

Bazen de, Allah vergisi, herkes iyi bir yönetici olamaz.

Hz. Osman ( Allah O’ndan razı olsun) iyi bir tüccardı, ama yönetimde zaafiyeti vardı. Özellikle göreve getirdiği kişiler yönünden eleştirilmiş, suikaste uğramış, bir akımın  doğmasına, ana kitleden ayrılmasına vesile olunmuştur.

 Bunun yanında, Peygamber Efendimizin , Arşın gölgesi altında gölgelenecek yedi kişiden ilk sırada o zikredilen ” adaletli devlet yöneticileri” hadisine muhatap olmak da ne büyük bir bahtiyarlıktır.

Ateşle, su yan yana!